իմ մեջ

Ոնց եմ կարողանում առաջ քայլել,

երբ ցեխով լցված տակառը,

կեղտի կաթիլները, որ անձրև են ձևանում,

արյունարբու փոքրիկ գնդերը, որ միայն մարմնովս չսահմանափակվեցին,

թարթիչներիս մեջ ապրող կույր հրեշները,

հառաչել ձևացող գնացքը,

խոռոչները՝ տերևների մեջ ու լույսի բացակայությամբ սնվող,

բահը, որ մասնատված մարմնի համար էին պահել,

ու նույն մասնատված մարմինը՝ առանց արյան,

իսկ ցողունի միջինը արնագույն էր

քաղցած ձայները, քաղցելու մասին երգերը, քաղցի հիմնը

կողքիս են

իմ մեջ: իմ մեջ

ու ոնց է ստացվում ետ չնայելը, երբ

ծծումբը՝ երկնքից

անձրևորդերի բազմությունը հողի տակից

մեկ էլ ծովը, որ ջրվեժի չափ կատաղի է

շրջանաձև հերթերը, որ ուղղությունը փոխել չկարողացան

ճանապարհը, որ հասավ մինչև երկրի միջուկն ու կանգ առավ

որովհետև վախեցավ այրվելուց

հիշողություն ունեցող փոշեհատիկները

երազներում փախչողը, ում հետապնդեցին մինչև իրականության փողոցներին հասնելը

հարձակումները մյուս մայրցամաքներից

ու հազարավոր վայրի թռչուններ, որոնք այնքան հեշտությամբ կոտրվեցին

ճանճերի կողմից հոշոտված սարդոստայնը

ու սարդերը, որ հույսը երկնքի վրա դրեցին

թիկունքումս են

իմ մեջ: իմ մեջ։