Ածելիավոր

Երկսայր մկրատն ընկած էր սենյակի փոշոտ հատակին: Երկու ծայրերն էլ ժանգոտ էին: Դեպի սենյակի ելքն ուղղված ծայրին մի երկու կաթիլ արյուն կար: Սեղանի տակ դրված հաստափոր գրքերը ծածկված էին դեղնավուն կտորով:

Սենյակից եռացրած սպիրտի հոտ էր գալիս: Երկու ոտքեր առանց դադարի ցնցվում էին: Դրանից զսպանակների ձայն էր գալիս: Կտկտոց: Աթոռին նստած էր ինքը՝ ածելիով մարդը: Մեջքը կոր էր: Երկու թիակներն էլ դուրս էին թռել: Վզի հետևում կոշտուկներ կային: Ձեռքին ածելիներն էին: Սենյակում ոչ ոք չկար: Միայն Ածելիավորն էր: Սեղանին խոհանոցային դանակներ էին:

Դանակներից մի երկուսի վրա հացի փշրանքներ կային: Ածելիավորը երբեք չէր օգտագործում դանակներ: Նրան բավարարում էր մկրատի երկսայրությունը: Հետո, երբ մկրատները ժանգոտեցին, նա որոշեց ածելիներով յոլա գնալ:

Նա վերցրեց հատակին ընկած մկրատը: Խնամքով մաքրեց երեք կաթիլ արյունն ու դրեց դանակների կողքին: Սեղանն ամբողջությամբ քերծված էր: Նա միշտ ստիպված էր լինում սեղանի վրա փորձարկել ածելիները, քանի որ ուրիշ հարմարանք չկար: Իսկ հատակը վաղուց անպիտան էր դարձել:

Սեղանի ծայրին ասեղներ ու քորոցներն էին: Դրանք էլ երբեք նա չէր օգտագործում: Ասեղների մեջ սպիտակ թելեր կային: Թելերն իրեն հիշեցնում էին մայրիկի պատրաստած բլիթները: Համեղ բլիթներ էին, բայց սարսափելի աղի:

Քորոցների գլուխները տարբեր գույների էին: Սենյակն էլ դատարկ էր: Ներսում միայն Ածելիավորն էր: Մկրատն էլ հատակին ընկած էր՝ վրան մի երկու կաթիլ արյուն: Ածելիավորը բարձրացրեց գլուխը: Դեմքը ծամածռված էր: Բերանի ծայրերից անգույն հեղուկ էր հոսում: Դեն նետեց ածելիները: Վերցրեց մկրատն ու սրբեց արյունը: Դուռը բացվեց: Ներս մտավ սևամազ մի արարած: Վախեցած էր:

-Եկա՞ր:

Ածելիավորը նայեց Սևամազին: Արարածը հատակից վերցրեց մկրատն ու դրեց սեղանին: Հետո պտտվեց սենյակով մեկ: Ածելիավորը մաքրեց արյունն ու բարձրացավ աթոռից:

-Ու՞ր են ածելիներդ,- հարցրեց Սևամազը

-Սեղանին են: Այսօր էլ ոչինչ չստացվեց:

-Իսկ մկրա՞տը

-Գրողը տանի դրան

Ածելիավորը սկսեց անհանգիստ շարժումներ անել:

-Նորից նույն գործի վրա՞ ես,- կրկին հարցրեց Սևամազը

Ածելիավորը չպատասխանեց: Հետո ասաց.

-Ինձ պետք է ևս մի լիտր

-Նորից ե՞ս

-Հա

Սևամազի աչքերը կարմրեցին:

-Դա հաճելի չէ՞,- հարցրեց Ածելիավորը

-Երբեմն ցավոտ է: Ախր դու որտեղից կիմանաս: Էդ անտեր ածելիներդ:

-Պետք է: Իսկ ես չունեմ:

-Այն տղային օգտագործիր

-Ջո՞նիին: Նա դեռ ինձ պետք է:

Սևամազը չխոսեց: Ածելիավորը սկսեց նորից սեղանը քերծել: Ածելիները ձեռքերի մեջ կոտրվում էին, մի քանիսն էլ այս ու այն կողմ էին ընկնում: Սեղանի ոտքերը շարժվում էին: Սեղանից եկող ձայնն ազդում էր Սևամազի նյարդերի վրա: Ածելիավորը նորից ցնցում էր ոտքերը, իսկ ածելիները մեկը մյուսի հետևից դուրս էին թռչում: Սևամազը հավաքում էր դրանք հատակից ու նորից տալիս էր Ածելիավորին:

-Բավակա´ն է: Մի´ ձգիր:

Ոտքերը դադարեցին ցնցվել: Ածելիավորը զգուշությամբ բռնեց ածելիներից մեկը: Սենյակում անմարդկային ծղրտոց լսվեց: Սեղանին դրված մի քանի բաժակներ լցվեցին կարմիրով: Մի քանի կաթիլ ընկան դանակների վրա: Ածելիավորը սրբեց դանակների արյունը, դրանց հետ միասին նաև հացի փշրանքները: Սևամազը կուչ էր եկել սենյակի ծայրում: Ածելիավորն իր գործով էր զբաղված: Սևամազն անձայն հեկեկում էր: Ածելիավորը եղունգներով սեղանին էր խզբզում: Սևամազը լռեց:

-Սա վերջի՞նն է,- հարցրեց

-Երևի: Եթե այն գրողի տարած շունը չլիներ:

Սենյակից շան հաչոց լսվեց: Ածելիավորը վերցրեց ածելիներից մեկը և հարձակվեց շան վրա: Սենյակում արյան հոտ տարածվեց և մի բրդոտ գլուխ գլորվեց հատակով մեկ:

-Շու՞նը

-Հա, շուռ էր տվել ապակե բաժակը: Արյունը թափվել էր: Նորից պակասել էր: Զզվելի շան գլուխը:

Սևամազն անթարթ նայում էր այն կետին, ուր քիչ առաջ շունն էր:

-Ես չեմ կարողանում-, գոռաց Ածելիավորը,- այս ամենն ապարդյուն է, ոչինչ չի ստացվում: Մկրա՜տը, տեսնու՞մ ես, նորից հատակին է: Զզվելի´, զզվելի´ ածելիներ:

Սենյակից լսվեց լացող երեխայի ձայն:

- Կտրի´ր դրա ձայնը

Ոտքերը նորից ցնցվեցին: Ածելիները դուրս թռան ձեռքերից ու լսվեց մանկական ծղրտոց:

Սևամազը դեռ սենյակի ծայրում էր

-Ի՞նչ ես անում այդտեղ կուչ եկած,- հարցրեց Ածելիավորը:

Սևամազը չէր խոսում:

-Դե լավ, այսօր այդքան էլ չեմ ցավեցրել, գրողը ձեզ տանի, ինձ պե´տք է դա, ավելի´, քանի ձեզ: Ինչպես չեք հասկանում:

Ածելիավորը վերցրեց ածելին, մոտեցավ Սևամազին: Ձեռքերի մեջ սեղմեց այն: Հետո բացեց ափը:

-Տեսնու՞մ ես: Չկա

Սևամազը մոտեցավ սեղանին: Վերցրեց փոշոտ մի տուփ: Բացեց այն: Տուփի մեջ սև մազիկներ կային:

-Թարթիչներ են,- արագ վրա տվեց Ածելիավորը

-Սրա՞նք ինչ ես անում

-Լրացնում են

-Լիտրե՞րդ

-Չես կարող ասել

Սևամազը փակեց տուփը:

-Մազեր հարկավո՞ր չեն

-Գրողը տանի դրանց

-Բայց ինչու՞

-Մազե՞րն ինչ եմ անում: Այ իսկ թարթիչները… լիտրերով…հասկանու՞մ ես

-Չէ´

-Լռի´ր

-Ինչու՞ ես Ջոնիին խնայում

-Թարթիչները նրանն են

-Իսկ արյու՞նը

-Ես Ջոնիին տեսա լոգարանում: Մերկ: Ածելիները դողացին… դե չկարողացա

Սենյակ մտավ տասներեքամյա կարճահասակ մի տղա: Մոտեցավ Ածելիավորին:

-Թարթիչները… Վերադարձրու´

-Կորի գրողի ծոցը

-Թարթիչներն իմն են: Տուփն էլ: Հասկացա՞ր: Հիշու՞մ ես թելերը, հացի փշրանքները:

Ածելիավորն ընկավ աթոռին: Ջոնին քայլում էր սենյակով մեկ:

-Ինչու՞ լոգարան եկար:

Ածելիով մարդը լուռ էր: Ջոնին հանկարծ նկատեց սենյակի անկյունում կուչ եկած Սևամազին:

-Սա նորի՞ց այստեղ է

Մոտեցավ նրան: Սևամազը ցնցվեց:

-Արի այստեղ: Հանգի´ստ թող նրան,- գոռաց Ածելիավորը:

Ջոնին անթարթ նայում էր Սևամազին:

-Ես քեզ պետք չէի՞

Սևամազը վայրի շարժումներ էր անում

-Պատասխանիր, ես քեզ պետք չէի՞

-Հանգի´ստ թող նրան,- նորից գոռաց Ածելիավորը:

Ջոնին մոտեցավ սեղանին: Վերցրեց դանակներից մեկը:

-Իսկ ու՞ր են փշրանքները

-Չկան: Մաքրվել են:

-Ինչու՞

-Գրողը տանի, հիմար հարցեր ես տալիս:

Ջոնին վերցրեց ասեղները:

-Դիր տե´ղը- գոռաց Ածելիավորը

Ջոնին սպիտակ թելերն առանձնացրեց ասեղներից: Ածելիավորը սուր ձայն արձակեց:

-Ի՞նչ ես անում:

-Սսս, սրանք հետս կվերցնեմ: Դեմ չես, չէ՞

-Թելե՞րն ինչ ես անում

-Իսկ դու արյու՞նն ինչ ես անում… մեկ է, նույնն ես, նույն ածելին: Իսկ թելերն ինձ մայրիկիս են հիշեցնում: Նա բլիթներ էր պատրաստում: Համեղ էին, բայց չափից դուրս աղի: Նա բլիթները թելերով էր պատրաստում: Իսկ մենք ոչինչ չէինք զգում: Մի անգամ էլ թելերի փոխարեն ասեղներ էր լցրել: Երևի սխալմամբ… չգիտեմ: Դու հիշում ես, չէ՞

-Ձայնդ կտրի´ր, Ջոնի

-Բայց ինչու՞

-Դու ամեն ինչ կփչացնես: Ջոնի, տես, մնացել է ընդամենը մի բաժակ: Հասկանու՞մ ես: Տուր թարթիչները

-Դրանք էլ չկան: Վառվել են: Լոգարանում: Ինչ է, մոռացե՞լ ես:

Ջոնին վերցրեց ածելիներն ու մոտեցավ Սևամազին:

-Դու սրանք մոռացել էիր լոգարանում: Երևի սխալմամբ

-Հանգիստ թող, գնա´

-Չէէ… Ինչի՞ համար էին ասեղները: Պատասխանի´ր

-Ես քեզ ատում էի: Ես քեզ միշտ եմ ատել: Դու ինձ համար ոչինչ էիր: Դու ինձ պետք չէիր:

-Ինչի համար էին թելերն, ասա´

-Ինչ է, դու դեռ չե՞ս գուշակել: Մի՞թե լոգարանում չհասկացար, թե ինչու

-Լռիր,- գոռաց Ջոնին:

Սևամազն ընկավ հատակին:

-Իսկ այն դատարկ բաժա՞կը,- հարցրեց Ջոնին

-Դու ինձ կօգնես, չէ՞,- ասաց Ածելիավորը

Ջոնին ծիծաղեց:

-Ե՞ս: Ախր դու չգիտես: Տուր ածելիներիցդ մեկը: Դու պետք է համոզվես:

Ածելիավորը տվեց նրան ամենասուրը: Ջոնին ձեռքի մեջ սեղմեց ածելին: Հետո բացեց ափը:

-Տեսնու՞մ ես: Ես էլ չունեմ: Չկա: Այդ զզվելի թելերը…

-Չի կարող պատահել

-Հիմա դու կորած ես: Ածելիի´ կտոր:

Ջոնին հարվածեց սեղանին: Ապակե բաժակները թափվեցին: Կարմիրն էլ հետը: Ածելիավորը սարսափից քարացավ:

-Ի՞նչ արեցիր…

Սենյակից դուրս ջրի ձայն լսվեց:

-Ջոնի,- լսվեց մի ծանոթ ձայն:

-Պիտի գնամ: Կանչում է: Կգաս: Ես նորից մերկ կլինեմ: Ածելիները կդողան: Հասկացա՞ր:

Ջոնին դուրս եկավ սենյակից: Ածելիավորը նայեց կոտրված բաժակներին: Հետո նայեց դռանը: Սպասում էր: Մի քանի րոպեից լսվեց Ջոնիի ձայնը: Ածելիավորը դուրս եկավ դռնից: Սենյակից եռացող սպիրտի հոտ էր գալիս…

***

Սեղանին դանակներ էին, ասեղներ ու կարմիրով լցված բաժակներ: Սենյակում էլ ոչ ոք չկար: Միայն ածելիավորն էր: Մեջքը կոր էր: Թիակներն էլ դուրս էին ընկած: Սեղանն էր քերծում: Ոտքերն էլ ցնցվում էին: Հատակին էլ ընկած էր երկսայր մի մկրատ՝ վրան մի երկու կաթիլ արյուն:

***

Սենյակի դուռը բացվեց: Ներս մտավ սևամազ մի արարած…